ស្ត្រីពីរនាក់ឈ្មោះម៉ារាន់លូរ៉ាអាយុ 20 ឆ្នាំនិង ណានឃីនអាយុ 21 ឆ្នាំជាគ្រូបង្រៀនមកពីទីគីគីណាធ្វើការជាមួយអនុសញ្ញាកាឈិនបាទីស្ទ។ ពួកគេត្រូវបានវាយប្រហារនៅយប់ថ្ងៃទី9ដោយពួកទាហានភូមានៅក្នុងភូមិ Kawng Hka Shabuk ស្រុក Muse រដ្ឋ Shan ភាគខាងជើង ប្រទេសភូមា និងបានចាប់រំលោភរហូតដល់ស្លាប់ដោយក្រុមយោធាយ៉ាងច្រើន។
យោងតាមប្រភពរបស់ CSW “កងយោធាភូមាបានចូលមកទីលានព្រះវិហារដែលក្មេងស្រីបានដេកហើយចាប់រំលោភផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើននាក់រហូតដល់ស្លាប់។ អ្នកភូមិនៅក្បែរនោះបានឮក្មេងស្រីស្រែកយំហើយនៅពេលពួកគេទៅពិនិត្យមើលឃើញពួកគេត្រូវចាប់រំលោភដោយកងទ័ពភូមាទើបពួកគេបានរត់ចេញឲ្យរួចជីវិតតែម្ដង បន្ទាប់ពីស្លាប់សាកសពក្មេងស្រីដែលត្រូវបានគេចាប់រំលោភនិងបង្ហូរឈាមជាច្រើន។
សមាជិកក្រុមជំនុំបានទៅប៉ូលីសភូមានៅក្នុងតំបន់នេះប៉ុន្តែប៉ូលីសមិនបានចាត់វិធានការអ្វីទេ “។សមាគមស្ត្រីនារីកាឈីន (KWAT) បានចងក្រងឯកសារជាង 70 ករណីនៃការរំលោភជាក្រុមការរំលោភនិងការប៉ុនប៉ងអំពើហឹង្សាផ្លូវភេទដោយកងយោធាភូមានៅរដ្ឋកាឈិននិងរដ្ឋភាគខាងជើងរដ្ឋសានចាប់តាំងពីកងទ័ពភូមាបានបំបែកបទឈប់បាញ់រយៈពេល 17 ឆ្នាំជាមួយកងទ័ពឯករាជ្យកាឈិន (KIA ) នៅខែមិថុនាឆ្នាំ 2011 ។
សម្ព័ន្ធភាពស្ត្រីភូមាបានចេញផ្សាយរបាយការណ៍ថ្មីមួយកាលពីឆ្នាំមុនដែលមានចំណងជើងថាប្រសិនបើពួកគេមានសង្ឃឹមពួកគេអាចនិយាយបានថាមាន 118 ករណីអំពើហិង្សាផ្លូវភេទដោយកងទ័ពភូមាចាប់តាំងពីឆ្នាំ 2010 មក។អង្គការ CSW អំពាវនាវឱ្យរដ្ឋាភិបាលចក្រភពអង់គ្លេសអនុវត្តន៍បទបញ្ញត្តិក្នុងការទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាផ្លូវភេទនិងផ្តួចផ្តើមក្រុមជំនាញមួយទៅភូមាដើម្បីស៊ើបអង្កេតករណីនេះ។ រដ្ឋាភិបាលភូមាបានចុះហត្ថលេខាលើសេចក្តីប្រកាសបញ្ចប់អំពើហិង្សាផ្លូវភេទនៅក្នុងជម្លោះកាលពីឆ្នាំមុនប៉ុន្តែបានបរាជ័យក្នុងការអនុវត្តបទបញ្ជារបស់ខ្លួន។
លោក Mervyn Thomas នាយកប្រតិបត្តិអង្គការ CSW បាននិយាយថា “ការរំលោភដ៏ឃោឃៅនិងការសម្លាប់អ្នកគ្រូបង្រៀនជនជាតិដើមភាគតិចកាឈិនវ័យក្មេងពីរនាក់នេះគឺជាឧទាហរណ៍មួយទៀតនៃការបន្តរំលោភបំពានសិទ្ធិមនុស្សយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរនៅក្នុងប្រទេសភូមាដែលជាវប្បធម៌និទណ្ឌភាពទូទៅសម្រាប់យោធានិង ការប្រើជាទូទៅនូវការចាប់រំលោភនិងអំពើហិង្សាផ្លូវភេទដោយកងទ័ពភូមា។
យើងសូមអំពាវនាវសហគមន៍អន្តរជាតិចាត់វិធានការដើម្បីគាំទ្របទប្បញ្ញត្តិនៃសេចក្តីប្រកាសបញ្ចប់អំពើហិង្សាផ្លូវភេទក្នុងពេលមានជម្លោះនិងគំនិតផ្តួចផ្តើមទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាផ្លូវភេទរបស់ចក្រភពអង់គ្លេសហើយយើងសូមអំពាវនាវដល់រដ្ឋាភិបាលភូមាឱ្យបញ្ចប់សង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងប្រជាជនកាឈិននិងចូលរួមក្នុងភាពស្មោះត្រង់។ ការសន្ទនានយោបាយនិងដំណើរការសន្តិភាព “៕ អត្ថបទដកស្រង់ ទេព វណ្ណះ
